جزيره‏ي (تنگه) هرمز از ده‏ها سال قبل تحت تصرف پرتغالي‏ها قرار داشت و آنان خواستار ادامه‏ي تصرف بحرين نيز بودند. اما چون اسپانيا كه تحت تسلط پرتغال بود به قولِ خود در اتحاد جنگي با ايران بر ضدعثماني وفا نكرده بود، به دستور شاه، يكي از فرماندهان لشكر صفوي با نمايندگان شركت هند شرقي انگليس براي گرفتن كشتي‏هاي جنگي از ايشان وارد مذاكره شد. سرانجام قرار بر اين گرديد كه ايراني‏ها از خشكي و انگليسي‏ها از دريا به جزيره‏ي قشم و هرمز حمله كنند و به تسلط پرتغالي‏ها بر خليج فارس خاتمه دهند. قواي متحد ايراني و انگليسي در 27 ربيع الاوَّل سال 1031 ق به محاصره‏ي قلعه‏ي هرمز پرداختند و آن قلعه را در دهم جمادي الثاني همان سال، فتح كردند. پايگاه‏هاي پرتغالي‏ها، پس از 130 سال يعني از زمان شاه اسماعيل صفوي، با فتح قشم و هرمز از دست رفت و آنان به ناچار در سال 1034 ق با شاه عباس، صلح كرده و از جميع متصرفاتِ خود، چشم پوشيدند. شاه عباس براي اين كه دوستي آن‏ها را به كلي از دست نداده باشد، فقط به آن‏ها اجازه داد كه در بحرين به صيد مرواريد بپردازند و در بندر لنگه براي خود قلعه و تجارت‏خانه بنا نمايند.